لطفا برای خواندن مطلب برای ادامه مطلب بروید(حتما بخونید)

ادامه مطلب

گــاهـی وقـتـا

  دلــم فـقـط سـنـگـیـنـی نـگـاهـت رو مـیـخـواد

که زل بـزنــی بـهـم

و مـ ـن بـه روی خـودم نـیـارم

مهم نیست ڪه دیگر بآشـے یآ نه...

مهم نیست ڪه دیگر دوسم دآشته بآشـے یآ نه

مهم نیست ڪه دیگر مرآ به خآطر بیآورے یآ نه

مهم نیست ڪه دیگر تورآ بآ دیگرے میبینم یآ نه

مهم اینست ڪه زمآنے که تنهآ میشوے ....

زمــآنـے ڪه دلت گرفت چگونه و با چه رویـے

سر به آسماטּ بلند میڪنـے و میگویـے :

خدآیا مـטּ ڪه گنآهـے نڪردم ... پس چه شد

برای من همین خوبه بدونــــی بـی تـو نابودم
اگه جایی ازتـــ گفتن بگـم مـن عاشقش بودم
برای من همین خوبه که از هرکی تو رو دیــده
شبی صد بار میپرسم ازم چیزی نپرسیــــــده؟

از کدوم پنجره میتابی به شـــهر؟
کهـ شبونه با تو خلوت میکنـــــم؟
من خدا رو هر شب این ثانیه ها
بهـ تماشای تو دعوت میکنـــــــم

 قــول بــده کــه خــواهــی آمــد
امــا هــرگــز نیــا!
اگــر بیــایــی
هــمه چیــز خــراب می شــود!
دیــگر نــمی تــوانــم
اینــگونــه بــا اشتــیاق
بــه دریــا و جــاده خیــره شــوم!
مــن خــو کــرده ام
بــه ایــن انتــظار،بــه ایــن پــرســه زدن هــا
در اسکــله و ایستــگاه!
اگــر بیــایــی
مــن چشــم بــه راه چــه کســی بمــانــم

تبر، هيزم را مي شكند
و سنگ،شيشه را.
كلماتِ لطيف،روح را
متعالي
وكلمات كثيف مي توانند روح را
متلاشي
كنند!!

افتخار میدی یکی دو قدم با من راه بیای؟؟!
تو که با بعضیا چهار نعل میتازی....

بــــــــــبخش

امــــّــــــا

این دل* ........ دیگر برایِ تــــــو تــــَنگ نمی*شود

دیگر ......به بودنت ....نیازی ... نیست

دیگر ..اینجا

در این خــــــــانه....

هیــــــــــچ آغوشی...به اشتیاقِ آمدنت ..گـــــــُشوده نیست

بــــــــــبخش

امـــــــّا همه چیز را ....خــــــــــودت .... تمام کردی

تنهــــایــی یعـــنی:

ساعـــت هــا ســـَرت را روی میـــز بگـــذاری،

و بیـــن ایـــن همـــه آدمـــ کهــ کنـــارت هســـتند،

کســــی حـــتی نگـــوید: "چه مرگت است؟"

امشب

دیوانگی در من بالا زده

نه ســکوت
...
نه موســــــیقی

نه حتی سیگار ...

هیچ چیز و هیچ چیز

این دیوانگی را تسکین نمیدهد

جز عطر تـنت لعنتــــــي . . .

مگر خودت نگفتی خداحافظ؟

پس چرا وقتی گفتم"به سلامت" نگاهت تلخ شد؟

برو به سلامت

دیگر هم سراغم را نگیر!

خسته تر از آنم که بر سر راهت بنشینم

و دلیل رفتنت را جویاشوم...

خانــــــــــــــــــــــــه ام کو؟

خانــــــــــــــــــــــه ات کو؟

آن دلــــــــــــــــــــــــــــــِــــــــــــــــــــــــــــــ  دیوانه ات کو؟

روزهای کودکـــــــــی کو؟

فصل خوب ســــــادگی کو؟

پس چه شد دیگر کجا رفت؟

خاطـــــــرات خوب و رنگین در پس آن کوی بــــن بست . . .

در دل ما آرزوهاســــــــــــت

کودکــــــــــــــــــــــــ خوشحال دیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــروز

غـــــــــــــــــــرق در غم های امـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــروز

یــــــاد بــــــــــــــــــاران رفته از یــــــــاد . . .

آرزوهــــــــــــــــــــــــــــا رفته بر بـــــــاد . . .

چــہ سرنوشت تلخ و غریبے

ڪــہ هر بار ستاره هاے زندگے ات را

با בستهاے خوב راهے آسماטּ پر ستاره امید ڪنے

و خوב בر تنهایے وسڪوت

با چشمهایے خیس

از غرور پیونـב ستاره ها را بــہ نظاره بنشینے

وخموش و بے صدا

بــہ شاבے ستاره هاے از تو گشتــہ جـבا בل خوش ڪنے

وباز هم تو بمانے وتنهایے و בورے

و باز هم تو بمانے و یڪ عمر صبورے

پا در رکابش میگذارم و بر زین مینشینم

چه تند خو است

افسارش را با کمال دقت در دست میگیرم

حال من سوارم اسب سفید آرزو ها را

پس میروم

میروم تا در افق دور دست گم شوم

تا بیابم معشوقم را ..!!

میخندم و سیگار میکشم...!

دیــگر تـــب هــم ندارم..!

داغ هــــم نــیســتم...!

دیگر به یاد تو هم نــیســتم..!

ســــرد شــــده ام...

ســـردِ ســـرد...!

شایــد دق کـــرده ام...

کسـی چه می داند...!!

هوايي سرد...يك خيابان مهجور...

پيرمردي غبار آلود و يك آتش سرخ

پيرمرد پرسيد دودي هستي جوان؟

پاسخ دادم آري!

سيگاري تعارف كرد...

نمي دانست روزي چند نخ خاطراتم را دود ميكنم ... نه سيگار!

امروز معلم عشق گفت :

دو خط موازی هیچگاه به هم نمیرسند !

مگر اینکه یکی از آنها خود را بشکند .

گفتم : من خودم را شکستم پس چرا به او نرسیدم ؟

لبخند تلخی زد و گفت :

شاید او هم به سوی خط دیگری شکسته باشد …....!

عاشق که میشوی ،

مواظب خودت باش ...

شبهای باقیمانده عمرت ،

به این سادگیها ،

صبح نخواهند شد

دیروز و فردا هر دو نامردند ...!
دیروز با خاطراتش
و
فردا با وعده هایش ...
مرا فریب دادند
تا
نفهمم امروزم چگونه گذشت

از حـال ِ مَن ميپُرسي ؟

نَفـس ميکِشَم تا به جـاي مُرده ها

خاکـَم نکُننـد !

اينگونه است حال ِ مَن

هيچ نپـُرس